توآ را انشا خوانده اند به معنای ارتقاء و پیشرفت مرحله به مرحله تا جایی که تن آنقدر ارتقاء پیدا کند که خود شناسای خود گردد.
کانگ یا گانگ به معنای دانایی است و این واژه در زبان پارسی بوده است و فو از فوت کردن و دمیدن می آید که دم انرژی است.انرژی روان.منتها چون در آن زمان واژه کونگ فو یک واژه جا افتاده بود به ناگزیر واژه: گانگ فوت به کونگ فو که راحت تر تلفظ می شود،خلاصه گردید.پس انشاء تن آورده شد تا آدمیان به دانایی تن رسند و خود را شناسا گردند.تکنیکهای آن هم برگرفته از حرکت اتمهای بدن بصورت دورانی و محوری در رابطه با گردش و چرخش عالم کیهان یا راز کهکشان است.چون انسان عالم صغیر است در رابطه با عالم کبیر که کیهانش میخوانیم.